این اولین آنونس! از کتابی است که در حال ترجمه آن هستم (البته اگر دزدها بگذارند):

[][]

امروز روز مهمی بود چرا که بسیاری از بازیگران نقش‌های اصلی برای روخوانی فیلم‌نامه حضور داشتند. اِما[ترومن]، داریل[هانا]، ویویکا جولی دریفوس که کنار من نشسته بود، یک دختر انگلیسی دوست داشتنی که به زبان‌های فرانسوی و ژاپنی مسلط بود که البته این مهارت‌ها بخشی از نقش او بود، مایکل مدسن و مایکل پارکز که برای صحبت درباره نقشش در «ازطلوع تا غروب» آن جا بود. کوئینتین از مایکل پارکز خواست که به جای ریکاردو که قرار بود در نقش یک مرد مکزیکی بازی کند و حضور نداشت با ما فیلم‌نامه را بخواند... ما نوشته را می‌خواندیم و کوئینتین بین خواندن ما توضیحات خاص خودش را می‌داد.

مثل یک تیم هماهنگ به خوبی دویست صفحه اول را خواندیم و کسی هم توضیح یا اعتراضی نداشت. همگی می‌دانستیم که یکی از بهترین سفرهایمان را با گروهی کاملا حرفه‌ای و یک ناخدای با تجربه که آب‌ها را می‌شناسد شروع کرده‌ایم ... وقتی روخوانی نیمی از فیلم‌نامه تمام شد زمان استراحتی برای ناهار پیدا کردیم. در رستوران به من خیلی خوش گذشت. «مایکل جی وایت» درباره صدای من کلی تعریف کرد (خنده دار است!) من همیشه فکر می کردم صدایی شبیه انسان‌های دیگر دارم. اما حالا که این نظر را شنیده بودم فکر کردم شاید آن‌ها چیز دیگری می شنوند که من قادر به شنیدنش نیستم ... به هر حال همه احساس خوبی داشتیم.

چیزی که اعتقاد مرا به کوئینتین استوارتر می‌کرد درک این موضوع بود که مغز بزرگ او قادر به انجام چندکار همزمان است (بیشتر از آنچه دانشمندان و کارشناسان برای یک انسان ممکن می دانند!) . او کنار میز نشسته بود و به دستیارش دستور انجام کاری را می‌داد در حالیکه با موبایلش صحبت می‌کرد، همین لحظه به همه ما توضیح می داد که روز‌ها چگونه می گذرند! و تازه در همان موقع بدون اینکه تکانی بخورد سفارش ناهار هم داد. فکر نمی‌کنم مغز یک انسان معمولی توانایی انجام این کار را داشته باشد. اما کوئینتین یک انسان معمولی نیست.

وقتی خواستیم نیمه دوم فیلم‌نامه را بخوانیم مایکل پارکز همه را با نحوه حرف‌زدن و بازی‌کردنش در شخصیتی که ریکاردو قراربود بازی کند شگفت زده کرد (قسم می‌خورم از آنچه همه فکر می‌کردیم و ریکاردو قبلا اجرا کرده بود بهتر بود!) همین باعث شد کوئینتین همانجا استخدامش کند! و ریکاردو را از گروه خارج کرد. در آن لحظه همه به تنها چیزی که فکر می‌کردیم این بود که نباید حتی یکی از جلسات روخوانی با کوئینتین را از دست بدهیم! ...

[][]

واقعا خوش‌به‌حال آن هزار نفری که دیروز در کلاس آموزش فیلمسازی تارانتینو در جشنواره فیلم کن شرکت کردند و نزدیک دو ساعت از تجربیات تارانتینو درباره فیلم‌هایش شنیدند. انگار درباره همه چیز هم صحبت شده از کارگردان‌های مورد علاقه استاد تا نظراتش درباره موسیقی فیلم‌هایش، که خیلی جالب بود. گفتم شاید برای شما هم جالب باشد:

« ... كارگردانان زيادي الهام‌بخش من بوده‌اند و در جواني به من كمك كردند تا اصول زيبا‌شناسي خودم را داشته باشم. برايان دي‌پالما، سرجيو لئونه، هاوارد هاوكس از جمله آنها هستند. البته من ارادت خاصي به مارتين اسكورسيزي دارم و كارهايم را بيشتر مديون او مي‌دانم»
«من شخصا به تمام آنهايي كه مي‌خواهند وارد عرصه‌ كارگرداني و فيلمنامه‌نويسي شوند، پيشنهاد مي‌كنم كه ابتدا وارد كلاس‌هاي بازيگري شوند. اين بايد اولين گام آنها باشد. بايد در صحنه‌هاي زيادي بازي كنند تا با استعدادشان آشنا شوند من هرآنچه كه از فيلمنامه‌نويسي آموخته‌ام را مديون بازيگري مي‌دانم. اين كلاس‌ها بودند كه چگونه كار كردن با دوربين را به من آموختند»
«وقتي به‌طور جدي نگارش فيلم‌نامه را آغاز كردم، هنوز در مدرسه بازيگري بودم. اگرچه به سناريو فيلم‌ها دسترسي نداشتم، اما حافظه‌ي بسيار قوي داشتم و ديالوگ‌ها را به ياد مي‌آوردم و صحنه‌هاي فيلم‌ها را به‌ خاطر داشتم. بنابراين همه‌ آنها را به روي كاغذ مي‌آوردم. هرچه بيشتر اين كار را انجام مي‌دادم، بيشتر صحنه‌هاي بازي را مي‌نوشتم»
«من معمولا از موسيقي اصلي استفاده نمي‌كنم، چون به هيچ آهنگ‌سازي اعتماد ندارم. موسيقي بسيار مهم است. من به هيچ‌كس مسووليت ساخت موسيقي براي فيلم‌هايم را نمي‌دهم. من يكي از بهترين مجموعه‌هاي صفحه موسيقي متن را دارم و به‌ همين دليل خودم آن را طراحي مي‌كنم. من با بهترين آهنگ‌سازان جهان كار مي‌كنم، اما به آنها مسووليتي نمي‌دهم»

راجع به بخش موسیقی حرف‌ زیاد است یک مطلب مفصل راجع به موسیقی‌فیلم‌های تارانتینو دارم که فکر می‌کنم بهترین نوشته عمرم می‌شود ... اما حیف‌ام آمد از این نقل قول جالب دیگر استاد که سال‌ها پیش در یکی از مصاحبه‌ها گفته بگذرم: «وقتی آهنگ‌ها را انتخاب می‌کنی و روی صحنه‌ها می‌گذاری، اين سينمايی‌ترين نوع کاری است که می‌توانی بکنی، فقط بايد درست‌ترين ترانه را روی درست‌ترين صحنه بگذاری. تاثيرش اين است که پس از شنيدن آن آهنگ در فيلم، ديگر نمی‌توانی به آن آهنگ گوش کنی و آن تصوير را به ياد نياوری چون آن تصوير بلافاصله در ذهنت شکل می گيرد.»

واقعا کسی هست که پالپ فیکشن را دیده باشد و با شنیدن You Never Can Tell چاک بری یاد آن سکانس فوق‌العاده فیلم نیافتد. صحنه‌ای از فيلم که ميا (اوما ترمن) و وينست وگا(جان تراولتا) به در رستوران - که به سبک دهه پنجاه تزئين شده و گارسن‌ها مثل ستاره‌های آن دوره لباس پوشيده‌اند - در يک مسابقه رقص شرکت می‌کنند، کفش‌هاي‌شان را در می‌آورند و روی سن می روند، قاب‌‌های بسته صورت میا و وینسنت وگا و .... (انگار دنبال بهانه می‌گشتم تا یکبار دیگر این سکانس را تعریف کنم). یا با شنیدن تک‌تک ساندترک‌های بیل را بکش انگار فیلم را جلوی چشمان‌مان نمایش می‌دهند ... دیگر گوش‌دادن این آهنگ بدون تصور‌کردن صحنه‌های فیلم تقریبا کاری غیر ممکن شده است ... و این سینمایی‌ترین کار تارانتینوست!

تارانتینو در جایی هم گفته:« عده بسياري از كارگردانان به وي گفته‌اند كه صحنه‌ آغازين فيلم «سگ‌هاي انباري»، آن سكانس 10 دقيقه‌اي كه هشت مرد سياه‌پوش به دور يك ميز در حال خوردن صبحانه هستند، موجب شده است تا ساخت صحنه‌هايي از يك رستوران براي‌شان بسيار سخت شود.»
درباره این سکانس هم باید گفت آنقدر کلاسیک و مهم شده که استاد در فیلم های بعدی خودش هم به آن رجوع می‌کند!

حرف‌های مدیرعامل باشگاه سپاهان و برخی از بازیکنان واقعا بی‌جنبه و بی‌ادب سپاهانی در برنامه 90 حسابی روی اعصاب بود. ....
آقای ساکت! انگارخیلی چیز‌ها را فراموش کرده‌اید! نوشته زیر حرف دل میلیون‌ها طرفدار پرسپولیس است:

آقای ساکت! فیلم باخت تیم‌تان در فینال لیگ هفتم ایران را برایAFC و حتی یوفا و فیفا هم بفرست! از آنها بپرس چه شد که در یک بازی حساس دیگر به ضرر تیم‌تان و به‌نفع پرسپولیس یک پنالتی سرنوشت ساز دیگر گرفته نشد؟ اگر راست می‌گویی فیلم مسابقه سپاهان-پرسپولیس ( 31 شهریور 1385) را هم برای AFC بفرست و از کارشناسان آنها بپرس چگونه یک داور در دقیقه 119 از اعلام این ضربه پنالتی خودداری می‌کند - من که هیچ وقت مرادی را نمی بخشم - آقای ساکت همین پنالتی ناقابل و صعود ناحق شما به لیگ قهرمانان آسیا بیشتر از 5میلیارد تومان درآمد برای‌تان داشت. همین جام بود که الان شما را به مقام مدیر نمونه ورزشی کشور رسانده. 

آقای ساکت! تا به حال کسی از شما پرسیده پارسال چگونه مقابل 130 هزار هوادار پرسپولیس با یک پنالتی نادرست دیگر در دقیقه 84 راهی فینال شدید؟ فیلم مسابقه فینال سال 86 را هم به AFC فرستادید که در مسابقه رفت یک گل صحیح صباباتری و در مسابقه برگشت دو گل صحیح این تیم در اصفهان را مردود اعلام کردند تا شما قهرمان شوید؟

آقای ساکت! تا به حال کسی از شما پرسیده که چه‌طور مشکل قرارداد غیرقانونی عماد رضا را با نفوذتان حل کردید؟ هنوز کینه‌ای که آقای شاه حسینی از آن ماجرا در دلش مانده قابل درک است.

آقای ساکت! نکند انتظار داشتید این بار که داور بی طرف انتخاب شد و نتوانستید با وی ارتباط برقرار کنید از روی علاقه شخصی به شما یا تیم‌تان یکی دو تا از گل‌های سرخپوشان تهرانی را آفساید اعلام کند. داوری که در عین بی طرفی باز هم یک پنالتی مسلم را برای پرسپولیس نگرفت و شما را تا آستانه دوباره آسیایی شدن فرستاد.

بله آقای ساکت! از هواداران گفتید ... چرا هیچ‌وقت حتی در بازی‌های پرسپولیس و استقلال هم درگیری بین هواداران پیش نمی‌آید! هواداران با فرهنگ شما، که از ورود به استادیوم جا ماندند شیشه و سقف30-40 ماشین پارک شده‌ی خبرنگاران را خرد می کنند و شما انتظار دارید رئیس کمیته انضباطی به علت ورود هواداران پرسپولیس به زمین مسابقه از این تیم امتیاز کسر کند تا شما قهرمان شوید!

آقای ساکت! هواداران با فرهنگ شما در یک مسابقه میانه فصل چوب و سنگ و نارنجک ناقابل را بر سر جایگاه هواداران پرسپولیس می‌ریزید و از قضا یکی از همین نارنجک‌های بی‌خطر به سربازی برخورد می‌کند که سپر بلای هواداران پرسپولیس در مقابل سپاه جنگجوی شما شده بود. ناقابل! فقط دو چشم کور شد! حال کسر 3 امتیاز را ناحق بدانیم (که با داشتن آن هم در جدول واقعی لیگ 1 امتیاز از قهرمان کم دارید) 3 ماه محرومیت برای 5 هزار تماشاگری که سنگ ، نارنجک و چوب به سر همشهریان خود 20 متر آن طرف تر می‌ریزند زیاد است،

آقای ساکت! آیا تا به حال کنار تماشاگرانتان بازی‌هایتان را دیده‌اید. جرات دارید با فرزندتان به ورزشگاه فولادشهر بروید؟! چطور انتظار دارید برای ورود از فرط خوشحالی هواداران پرسپولیس به داخل زمین این تیم محروم شود در حالی که در لیگ سوم برای پاس، در لیگ چهارم برای فولاد، در لیگ پنجم برای استقلال و در لیگ ششم برای سایپا جمعیتی به مراتب بیشتر به داخل زمین هجوم آوردند. تازه نمونه‌های خارجی هم که فراوان است  تازه خودتان که شاهد بودید از آن چند هزار نفری که ریختند داخل زمین حتی یک نفر هم سمت بازیکنان شما که داخل زمین بودند نرفتند. بعد، .. شما از کشته شدن بازیکنان‌تان حرف می زنید... مگر پارسال که 4 بر 1 پیروز شدید چند نفر کشته شدند؟  ... اشتباه گرفته‌اید آقای ساکت !

بله آقای ساکت! دقیقه 95:47 مسابقه پرسپولیس و سپاهان روز شنبه 28 اردیبهشت ماه سال 1387 به اندازه ده‌ها میلیون نفر از وزن کره زمین کم شد! شما هم اگر توانستی منش و رفتاری را پیشه کن تا میلیون ها نفر عاشقت شوند و در روزهای پرشمار حضور تیمت در میادین آسیایی به جای 2 هزار نفر 20 هزار نفر! همراه و هوادار داشته باشی!

آقای ساکت! از شما که همه افتخاراتان را با کمک  داوران و نفوذتان در فدراسیون بدست آورده‌اید انتظار نداریم جنبه همچین شکستی را داشته باشید! ولی در حضور میلیون‌ها بیننده تلویزیونی لااقل مواظب حرف زدن خودتان و بازیکنان‌تان باشید.

پس آقای ساکت! . . . لطفا ساکت